Af en toe keert een auteur terug naar de essentie die je oorspronkelijk verliefd deed worden op hun werk. Met Het Geheim der Geheimen lijkt Dan Brown precies dat te doen, niet alleen terugkerend naar zijn vorm, maar duidelijk ook plezier hebbend in het proces.

Dit is zonder twijfel zijn beste boek sinds De Da Vinci Code en Engelen & Demonen. Je voelt de oude vonk weer: het momentum, de slimme puzzels, de pagina-omslaan-adrenaline, maar dit keer verpakt in iets diepers, meer reflectief, bijna ondeugend filosofisch.

Het boek resoneerde omdat het duikt in thema’s van bewustzijn, perceptie en non-dualisme, ideeën waarover ik de laatste tijd veel heb geschreven. Als je De Betekenis van het Leven, Lof voor Jezelf Zijn, of Het Universum Fluistert tegen Je hebt gelezen, zul je de onderliggende stroom onmiddellijk herkennen. Dat gevoel dat de realiteit misschien vloeiender, meer onderling verbonden en meer participatief is dan we gewoonlijk aannemen.

Om duidelijk te zijn: dit is geen bovennatuurlijke roman. Het voelt alleen zo in de eerste paar pagina’s. Het begin is een beetje schokkend, bijna opzettelijk, alsof Brown je bij de schouders schudt en zegt: “Zet je ongeloof even opzij. Vertrouw me.” En eerlijk gezegd zou je dat moeten doen. Zodra je je erin verdiept, ontvouwt het verhaal zich tot iets verrassend coherent, gegrond en intellectueel bevredigend.

Wat me het meest imponeerde, is dat Brown erin slaagt om alle klassieke elementen te behouden, de achtervolging, de aanwijzingen, de grote onthullingen, terwijl hij een gesprek over bewustzijn doorweeft dat zowel modern als oeroud aanvoelt. Het is de Dan Brown-formule, ja, maar gerijpt. Speelser. Nieuwsgieriger. Het boek lijkt plezier te hebben, en die vreugde is aanstekelijk.

Praag is de perfecte setting voor het verhaal. Brown brengt de stad tot leven op die heel bijzondere manier die hij heeft, waarbij architectuur narratief wordt, geschiedenis een aanwijzing wordt, en de stad zelf verandert in een personage. Je dwaalt met hem door kathedralen, steegjes, bibliotheken en ondergrondse kamers, en ontdekt een plek die zowel oeroud als elektrisch aanvoelt. Praags gelaagde verleden, mystiek, keizerlijk, alchemistisch, geeft het hele boek een textuur die perfect past bij het verhaal.

Als je hebt gewacht tot Brown iets zou schrijven met de energie van zijn vroege hits, maar met de filosofische rijkdom van een schrijver die decennia heeft nagedacht over de aard van de waarheid, dan is dit het. Ik raad het aan, vooral als je, net als ik, vermoedt dat het universum een beetje vreemder en veel betekenisvoller is dan het op het eerste gezicht lijkt.